MAULIDUR RASUL – LEGASI RASULULLAH SAW
Nabi Muhammad SAW merupakan manusia yang paling
berpengaruh dalam sejarah dunia. Baginda merupakan inspirasi yang merupakan
tunjang kepada pelbagai masyarakat, dimana selepas kewafatan baginda, Islam
telah berkembang ke seluruh dunia sambil menerapkan ilham-ilham dalam
pembentukan ilmu dan seni bina yang melambangkan sesuatu kebudayaan.
Kepada lebih daripada 1.5bilion orang Islam, baginda
merupakan cahaya terakhir yang datang daripada susur galur kenabian dan tidak
ada lagi rasul selepas baginda. Sayangnya, nyawa baginda hanyalah satu.
Pemergian baginda memang dirasai sehingga kini, terutamanya setelah Malaikat
Jibrail as bertemu dengan baginda buat kali kedua untuk tahun tersebut.
Pada hari ini, baginda masih lagi hidup bersama kita
dalam bentuk legasi yang ditinggalkan pada bahu setiap orang yang mengangkat
shahadah:
“Tiada Tuhan Melainkan Allah, bahawasanya Nabi
Muhammad adalah Pesuruh Allah.”
Usaha-usaha beliau daripada Piagam Madinah sehingga
Perjanjian Hudaibiyah yang menerapkan tatanegara Islam berprinsipkan kesatuan
masih lagi berkumandang di muka buku sejarah. Akan tetapi, apakah Islam pada
hari ini menguasai separuh daripada inspirasi ini? Apakah Islam pada hari ini
bersatu seperti bagaimana Rasulullah SAW menundukkan sistem berpuak yang sangat
ketara kejahilan kaum Quraish kepada kedaulatan yang berpanjikan akhlak dan
akidah?
Legasi yang berjaya menghalang kejayaan
gerakan-gerakan Katolik ketika Perang Salib seolah-olah telah menemui jalan
mati setelah Empayar Uthmaniyah berkecai akibat Perjanjian Sevres pada
kesudahan Perang Dunia Pertama. Berikut bermulanya penguasaan Barat dalam
pelbagai bidang, seolah-olah Matahari telah terbit di kawasan mereka.
Nama-nama bukan Islam seperti Joseph Murgas, Albert
Einstein, Sir Isaac Newton, Dmitri Mendeleev, Nikolai Lobachevsky, Konstantin
Tsiolkovsky, Alexander Popov, Charles Darwin, Friedrich Golz dan Heinz Haber
telah menenggelamkan senarai panjang ilmuwan-ilmuwan Islam seperti Ibnu Sina,
Abu Rayhan (Al-Biruni), Abu Yusuf Yaqub (al-Kindi), Mirza Muhammad Taragay
(Ulughbeg) dan Abu Nasir (al-Farabi), sedangkan mereka ini merupakan
pelopor-pelopor kepada perubatan, metafizik, falsafah, matematik, astrologi dan
astronomi.
Dari segi politik pula, pemikir seperti Saidina Umar
telah digelapkan untuk membuka tirai kepada Karl Marx, Vladimir Lenin, Mikhail
Gorbachev, Ronald Reagan, dan John F. Kennedy, sedangkan Saidina Umar telah
menerapkan sistem unitari dimana kuasa utama diberikan kepada Khalifah, dan di
wilayah-wilayah yang telah terbahagi untuk memudahkan pengurusan pula mempunyai
perbadanan pentadbirannya sendiri. Yang paling teruk, prinsip-prinsip Adolf
Hitler pula kini sedang dicontohi, sekaligus membelakangkan insan yang menyuap
roti kepada seorang pengemis Yahudi.
Kuasa-kuasa Yang Bukan Islam kini mempunyai
perikatan ketenteraan dan gagasan ekonomi yang kukuh seperti UN, EU, EAU, CIS,
NATO, CSDP, SCO dan CSTO. Dan sebahagian daripada juga telah menguasai sistem
kewangan sehingga dinar emas telah dibenamkan untuk membuka laluan kepada
sistem kewangan FIAT. Secara anehnya, mereka pula yang mendahului negara-negara
Islam yang mempunyai Liga Arab, OIC dan OPEC dari segi ilmu, teknologi,
kesatuan, dan penguasaan.
Amat mengejutkan, sebuah negara di Timur Tengah yang
dikelilingi musuh telah berjaya membentuk ekonomi dan ketenteraan mereka
berdasarkan dasar-dasar progresif dan diplomasi yang begitu efektif sekali. Ya,
negara tersebut adalah Israel, dimana sekeliling republik Yahudi tersebut
menunjukkan zon-zon merah yang menandakan Kebangkitan Dunia Arab, Perang
Saudara Syria dan Konfli Fatah-Hamas.
Kesatuan seperti Republik Arab Bersatu (UAR) antara
Mesir dan Syria pula hanya bertahan selama tiga tahun sahaja akibat kegagalan Gamal
Abdel Nasser untuk membentuk sistem politik yang sesuai untuk kedua-dua
republik tersebut. Kini, republik-republik yang telah dibedilkan oleh
kuasa-kuasa kapitalis ketika Perang Dingin sedang bangkit semula untuk
membentuk Kesatuan Eurasia (EAU), dan perjalanan mereka dilihat semakin positif
kearah kejayaan.
Mungkinkah perpecahan merupakan faktor utama kepada
masalah ini? Pada zaman ini, ramai yang menyempitkan pemahaman mereka kepada
perkataan “ulama’”. Mereka berpendapat bahawa ulama’ merupakan agamawan sahaja.
Tetapi, ulama’ pada dasarnya merupakan cendekiawan, termasuk juga
cendekiawan-cendekiawan sains yang wajar digelar sebagai ulama’.
Ilmu-ilmu seperti kimia, perubatan, geografi, fizik,
biologi dan sebagainya sebenarnya merupakan ilmu yang boleh dibawa ke akhirat.
Sebagai contoh, kalau anda menulis kertas kerja tentang geografi yang akan
digunakan satu masa nanti untuk menghalang daripada berlakunya banjir atau
tanah runtuh, bukankah itu boleh dijadikan “saham akhirat”? Apabila wujud
pahala dalam sesuatu hal, bukankah itu sudah menjadi jalan ke akhirat?
Pada hari ini, nama Islam dan Muhammad sentiasa
dicalar dengan perjuangan fundamentalisme dan radikalisme. Serangan 11
September dan pengeboman seperti di Boston dan Volgograd kini disulami dengan
nama yang paling mulia, iaitu Muhammad. Islam semakin dipandang hina.
Dimanakah silap kita?
a) KELAHIRAN
DAN KERASULAN
Nabi Muhammad SAW telah dilahirkan kepada Kaum
Hashim dalam wilayah yang sarat dengan pertembungan puak. Pada ketika itu,
puak-puak Arab boleh diibaratkan sebagai sebuah kapal yang terumbang-ambing
dibawa arus masalah-masalah sosial. Mereka juga berada di antara kuasa terakhir
Empayar Rom iaitu Empayar Byzantium ke Utara, dan Empayar Sassanid ke Timur.
Kehidupan Nabi Muhammad SAW sebelum kerasulan
baginda telah dicalar dengan berbagai-bagai dugaan yang akan mengukuhkan
identiti dirinya. Setelah kemangkatan ayahanda dan ibundanya, baginda
dibesarkan oleh datuknya, kemudian bapa saudaranya, Abu Talib, yang merupakan
ketua kepada Kaum Hashim. Ketika bersama bapa saudaranya, beliau telah
mempelajari ilmu-ilmu perniagaan berdasarkan disiplin dan kejujuran.
Sifat-sifat terpuji ini terkandung dalam jasad
baginda mungkin kerana hatinya yang sudah dibersihkan oleh malaikat ketika usia
baginda masih kecil. Apa yang boleh diungkapkan juga, sifat ini merupakan punca
kepada pertemuan baginda dengan Siti Khadijah dan Malaikat Allah, Jibrail as.
Kebudayaan Arab pada ketika itu sentiasa mengamalkan
perkara-perkara yang ditegah oleh Islam, sekaligus perkara-perkara yang tidak
serasi dengan psikologi baginda. Dan baginda akan bersendirian untuk beramal
ibadat, dimana baginda telah bertemu dengan Malaikat Jibrail as, menandakan
titik permulaan kepada agama Allah iaitu Islam.
Tetapi, seperti yang kita tahu, Islam pada ketika
itu boleh diibaratkan seperti seorang bayi yang tidak mampu membesar tanpa
bantuan. Orang-orang Islam pula menempuhi pelbagai rintangan daripada kaum
Quraish. Ada yang melarikan diri ke Kerajaan Aksum untuk mengelakkan
penganiayaan, dimana Raja Ashama yang beragama Kristian telah dituntut untuk
menghalau mereka kembali ke Mekah. Tetapi, Raja Ashama bertindak untuk menolak
tuntutan tersebut setelah mendengar alunan-alunan ayat-ayat Surah Maryam
bagaikan ombak lembut yang membelai hati telah menyentuh perasaan
pentadbir-pentadbir Aksum sehingga terkeluarnya air mata mereka.
Berbagai-bagai cara telah dibuat untuk meleraikan
Islam yang semakin kuat oleh kerana dakwah lembut dan sabar Rasulullah SAW yang
bertentang dengan amalan berhala dan syirik, berikut juga dengan keperibadian
baginda yang berperanan seperti “mentor kepada semua”. Puak-puak Mekah
bertambah gusar kerana sumber kekayaan mereka berpusatkan di Kaabah, dan kita
tahu bahawa Kaabah merupakan kepentingan kepada orang-orang Islam.
Akhirnya, kaum Quraish melancarkan sebuah boikot
secara besar-besaran pada tahun 617 yang berkuatkuasa selama tiga tahun sahaja.
Objektif utama boikot ini telah gagal, tetapi ianya telah memberi impak yang
besar kepada Rasulullah SAW kerana kesusahan yang ditempuhi oleh orang-orang
Islam ketika boikot ini telah menyebabkan pemergian Saidatina Khadijah dan Abu
Talib.
Setelah kembalinya daripada peristiwa Israk dan
Mikraj, Rasulullah SAW berdepan dengan rintangan terakhir sebelum tersinarnya
titik permulaan kegemilangan Islam. Dengan pemergian bapa saudaranya, tampuk
ketua Kaum Hashim telah diberikan kepada Abu Lahab, yang menarikbalik segala
perlindungan kaum dan menghalalkan pertumpahan darah suci Rasulullah SAW
mengikut tradisi Quraish. Untuk pengetahuan anda, tiada siapa berani
mencederakan baginda ketika Abu Talib masih lagi hidup oleh kerana takutkan
“hutang darah”.
Tetapi, pada ketika ini, Islam telah diberikan
seorang insan yang luarbiasa, iaitu Saidina Umar Al-Khattab, seorang perwira
yang berani melaksanakan solat di Kaabah secara terbuka sehinggakan ketua-ketua
Quraish hanya mampu melihat dengan penuh perasaan marah, tetapi tidak mampu
berbuat apa-apa. Disebabkan Saidina Umar, orang-orang Islam berani bersolat di
Masjidil Haram tanpa sebarang halangan.
Peristiwa Hijrah merupakan titik permulaan kepada
kegemilangan Islam. Bermula pada pertengahan tahun 622, apabila Rasulullah SAW
mengetuai orang-orang Islam untuk bergerak secara rahsia dari Mekah ke Yathrib
sejauh 300 kilometer. Di Yathrib, Rasulullah SAW telah dialu-alukan secara
terbuka dan kemudiannya menjadi hakim untuk menyelesaikan persengketaan Kaum
Aus dan Khazraj dan membentuk Piagam Madinah yang menyatukan orang-orang Islam
dan bukan Islam kepada tatanegara Islam yang pertama.
Disinilah bertapaknya masjid-masjid seperti Masjidil
Quba, Masjid al-Nabawi, dan Masjid al-Qiblatain. Ramai yang memeluk Islam
sebenarnya datang dari Yathrib, dan bandar ini juga sudah biasa dengan
penyembahan Tauhid oleh kerana kewujudan komuniti Yahudi di sana. Nama Yathrib
ditukarkan kepada Madinat al-Nabi (Bandar Nabi), tetapi kemudiannya dikekalkan
sebagai Madinah sahaja.
Perkembangan Islam di Madinah telah merisaukan kaum
Quraish di Mekah, meledakkan kepada konflik bersenjata antara orang-orang Islam
dan tentera Quraish. Tetapi peperangan-peperangan yang dihalalkan oleh Islam
dipenuhi dengan pelbagai etika-etika yang meletakkan Islam hanya berperang
untuk mempertahankan agama sahaja.
Pelbagai peperangan telah meledak dalam pertembungan
dua kuasa ini. Antara yang paling popular adalah Perang Badar Pertama dimana
kita menyaksikan kematian Abu Jahal dan Abu Lahab, dan juga Perang Badar Kedua
yang memberi kemenangan kepada orang-orang Islam. Serangan ke atas Kaum Qurayza
merupakan operasi yang paling berkontroversi dalam karier ketenteraan
Rasulullah SAW. Pengkritik-pengkritik Islam mempersoalkan bagaimana seorang
Rasul mampu menghancurkan sebuah kaum dengan tindakan yang sangat kejam.
Akan tetapi, pengkritik-pengkritik ini juga telah
mengabaikan hakikat sebenar bahawa kaum Qurayza telah berpakat dengan musuh
Islam sekaligus melanggar perikatan bersama orang Islam dan dihukum berdasarkan
undang-undang Talmud oleh kerana kaum ini beragama Yahudi.
Operasi peperangan ini diteruskan sehinggalah
Perjanjian Hudaibiyah telah ditandatangani, membenarkan orang-orang Islam
kembali ke Mekah untuk perlaksanaan Umrah dalam keamanan 10 tahun, yang
dipelihara dengan baik oleh orang-orang Islam walaupun wujud ketidakpuashatian.
Tetapi selepas serangan Kaum Bakar ke atas Kaum Khuza’ah (sekutu Rasulullah
SAW), Perjanjian ini telah dibubarkan atas pilihan kaum Quraish sendiri, dan
tentera-tentera Islam bergerak untuk menawan Mekah dengan kekuatan mencecah
10,000 orang dalam sebuah serangan mengejut.
Selepas kaum Quraish telah tewas, Abu Sufyan,
pemimpin Quraish yang selama ini menentang Rasulullah dalam pelbagai
peperangan, telah memeluk Islam kerana berhala-berhala Mekah tidak mampu
menghalang Kuasa Allah. Populariti Nabi Muhammad SAW berkembang selepas
penawanan Mekah ini. Kejayaan ini diteruskan dengan kejayaan penawanan seluruh
Arab, dan sehingga hari ini, Islam masih lagi bertapak di wilayah-wilayah Arab.
b) CAHAYA
KEGEMILANGAN
Sebelum kewafatan Rasulullah SAW, baginda telah
memberikan khutbah terakhir yang menyeru kepada semua orang-orang Islam supaya
berpegang kepada:
1. Penjagaan
harta benda orang-orang Islam;
2. Larangan
pengambilan riba;
3. Pengawasan
tipu helah Iblis;
4. Pemeliharaan
hak-hak wanita;
5. Penjagaan
rukun-rukun Islam;
6. Larangan
amalan perkauman;
7. Peringatan
bahawasanya tiada Rasul atau Agama Allah selepas baginda;
8. Penegasan
supaya ikut al-Qur’an dan Sunnah.
Perkara ini merupakan tunjang utama kepada Khulafa
ar-Rashidin yang berkembang dari Timur Tengah sehingga Utara Afrika, Kaukasus,
Asia Tengah, dan Semenanjung Iberia (Sepanyol). Panji-panji ini diteruskan oleh
Dinasi Ayyubi, Kesultanan Mamluk, Empayar Seljuq, Dinasti Timur (Tamerlane),
Dinasti Hafsid, sehinggalah Empayar Uthmaniyah. Dan pada hari ini,
negara-negara Islam telah berpecah seolah-olah usaha-usaha Rasulullah SAW telah
berlaku sia-sia.
Dimanakah titik pertemuan yang akan memimpin kita
semua ke arah kegemilangan Khilafah? Apa yang jelas, kita hanya perlu mengikuti
Perkara Lapan dalam Khutbah Terakhir Rasulullah SAW sahaja.
Tetapi malangnya, setiap negara Islam kini
dipecahkan dengan ideologi-ideologi mereka tersendiri: nasionalisme,
liberalisme, sosialisme, dan sebagainya, sedang meletakkan jurang yang dalam
untuk mengelakkan penyatuan.
Mampukah kita semua disatukan semula kepada sebuah
“Kerajaan Agung” yang akan berlaku adil kepada setiap individu? Atau soalan
yang lebih relevan, perlukah kita tunggu Imam Mahdi untuk memulakan
proses-proses tersebut? Pendapat saya, pendekatan yang lebih logik adalah kita
turut membentangkan batu asas kepada “Kerajaan Agung” tersebut – bergerak ke
arah kesatuan kerana Allah SWT.
Post a Comment